Oh, why don't you just... {taraxgreg}

[esmé]

[/b]
Je hoefde zeker niet goedhorend te zijn om te horen dat Tara zich ergens in het goedkope huis bevond, in een ruimte die flink echoede. De keuken was dit keer het slachtoffer van haar woede. Een koekepan in haar ene hand, een houten lepel in de ander. Misschien zou ze hem er mee kunnen raken, mocht hij vervelend worden. Een valse glimlach krulde haar lippen. Ach, ze had er toch niets aan; Greg was niet rijk genoeg om te vermoorden. Bovendien moest ze zich in ieder geval voordoen alsof ze van hem hield.

'Gregory, wáár zit je? Kom hier!' Alsof hij één van haar honden was, klikte ze met haar tong en fronste toen ze niets anders hoorde dan het geknor van de dikke kater, die tevens van Greg was. Geïrriteerd smeet ze de houten lepel in zijn richting en keek tevreden toe hoe het beest zich uit de voeten maakte. En terecht.
[/ul]

[krista]

Met een dramatische zucht hees hij zichzelf op uit de stoel in de woonkamer en wreef over zijn hoofd, alsof hij nadacht of hij wel zou moeten gaan. Toen hij haar voor de tweede keer hoorde roepen besloot hij op een rustig tempo naar de keuken te lopen. Hij kon niet doen alsof hij dit niet had gehoord, want ze had vrij hard gegild.
Hij drukte zichzelf tegen de muur toen de dikke kat hem bijna onderuit rende. Hij had het dier nog nooit zo hard zien lopen, hij had ook niet gedacht dat het mogelijk was. Hij rolde met zijn ogen. Tara was blijkbaar weer bezig.

Hij duwde de keukendeur open en zag de lepel op de grond liggen. Juist. Ze was duidelijk weer bezig. Hij keek langzaam naar haar op en schudde zijn hoofd langzaam. 'Is er iets, Tara" zei hij terwijl hij zich boog en de lepel pakte, en richting de lade liep waar hi jthuishoorde.

[esmé]

'Is er iets?' immiteerde Tara Greg, hoewel er weinig overeenkomsten waren qua toon. 'Néé, er is níets, behalve dát!'
Geïrriteerd wees ze, met de koekepan, in de richting van de kattenbak bij het raam. Niet ín, maar naast de bak lag een lading kattengrint. Juist, inclusief uitwerpselen van het énige beest waar tara een hekel aan had. De dikke, grijze kater die eigendom was van Greg. Erg zat ze er niet mee, maar ze wist dat zíj het weer op zou moeten ruimen; en dat werkte niet goed in op haar humeur. Ze had vandaag al moeten koken - hoewel ze nog geen ei gebakken kreeg - en toen er ook nog iets verschrikkelijsk als schoonmaken bij kwam, werd het haar genoeg. Geïrriteerd zuchtte ze.

Even haalde ze diep adem, om zichzelf te kalmeren. Daarna richtte ze haar goudkleurige ogen op Greg, en het duurde even tot het tot haar doordrong dat ze zich vriendelijk moest opstellen. Niet schreeuwen, niet smijten, maar eerder een sigaret pakken en van hem weglopen. Haar eigen advies opvolgend trok ze het kartonnen pakje uit haar zak, viste er een sigaret uit en klemde deze tussen haar lippen. 'Jouw kat, jouw troep.'
Binnen enkele seconden had ze de sigaret aangestoken, en leunde ze zachtjes tegen het aanrecht aan. Maar goed dat ze nauwelijks wat woog - waarschijnlijk waren de kastjes in elkaar gestort als ze zwaarder was geweest.

[krista]

[/b]. Alsof ze het hadden afgesproken, rolde Greg ook even met zijn ogen. Alleen bezorgde dat hem een hoop extra hoofdpijn. Niet iets waar hij op had gewacht.
Hij trok de la open en legde de lepel erin, voorzichtig, alsof hij dacht dat het ding anders zou breken. "Oh, kattenpoep" zei hij opgetogen op een kinderlijke toon, alsof hij niet doorhad wat Tara hem probeerde te zeggen. Hij hield van haar, maar soms werd hij knettergek van haar opvliegende en koppige gedrag. "Van wie zou dát nou zijn".

Hij zuchtte even terwijl hij naar de uitwerpselen staarde. Hij zelf had er ook niet echt veel zin in om de ontlasting op te ruimen. Hij s treek over zijn haar en leunde zacht tegen de koelkast aan. De koelkast was het enige in dit huis waarvan hij erop vertrouwde dat hij er een keer een goede mep tegen kon geven en het dan nog steeds overeind stond. Hij had het vorige maand gekocht. Een mens moest altijd een goed functionerende koelkast hebben.
[/ul]

[esmé]

'Há!' kraste Tara sarcastisch. 'Ik zou geen idee hebben welke kat hier z'n uitwerpselen in 's hemelsnaam zou plaatsen! Die van de buren, misschien. Oh nee, die is laatst onder de auto gekomen. Rara. Misschien moet ik dat vette beest van je ook maar eens voor mijn wielen leggen, het duurt toch eeuwen voordat ie weg is.' Geïrriteerd stak ze haar neus in de lucht en ademde de rook van de sigaret diep in, wetend dat het haar iets zou kalmeren - zoals het altijd had gedaan. Maar drank werkte beter; alleen stond Greg voor de koelkast, en stonden de alcoholhoudende dranken gekoeld.

'Misschien wel een idee,' vervolgde ze ijzig, ditmaal zonder één emotie. 'Gewoon dat beest platrijden. Niemand die 'm mist.' Met opgetrokken wenkbrauwen blies ze de rook uit, die als een grijze wolk om haar heen bleef hangen en na enkele seconden verdween.

[krista]

Gregory keerde zijn hoofd langzaam om en staarde Tara een moment even ijzig en koeltjes aan, waarna hij zijn hoofd schudde. Niet boos worden. Niet boos worden. Straks loopt ze weg en dan sta je weer alleen... Hij zuchtte diep en leunde nog steeds tegen het aanrecht aan. Hij staarde naar de rondkringelde rook die ervoor zorgde dat Tara's gezicht even vervaagde. Hij voelde in zijn zak en trok een pakje sigaretten eruit, gevolgd door een aansteker. Vervolgens stak hij zijn sigaret ook aan en nam een trek. Dat luchtte op.

'Ik denk dat ik 'm mis" snoof hij vervolgens terug naar Tara terwijl hij haar uitdagend aan keek alsof hij wou zeggen 'probeer maar'. Hij trok een kastje open en gooide een veger en blik op de grond. "Nou" vervolgde hij weer terwijl hij zich weer rechtte "Is er misschien een vrijwilliger die het op wilt ruimen?"