Nakijken...(Tara en Theresa)

[lizzie]

Theresa hing op de grote bank in de lerarenkamer. Ze liet haar benen bungelen over de leuning van de stoel, terwijl ze op haar i-pod zat te luisteren naar Ne-Yo. Ze bewoog haar voet mee op de maat van de muziek, terwijl ze met haar pen rode strepen door de antwoorden zette. Oeps, die was niet fout. zei ze grinnikend en zette een krulletje voor de opgave. Ze had een enorme hekel aan nakijken, maar met een muziekje op, werd het tenminste nog een beetje dragelijker. Oew, een 4.8. Vet klote. Najah die moet dus wat meer gepusht worden. zei ze tegen zichzelf.

Voor nieuwe leraren kwam ze misschien een beetje vreemd over, maar ze wist alles wat er in deze school gebeurde. Ze was erg handig als een probleem moest worden opgelost of er met een leerling moet worden gepraat. Zo moest ze ook nog even een praatje houden met de vrij nieuwe lerares van wiskunde.

Oew, nee Tibbe, je hebt het alweer mis. zei ze en ze zette een streep door het antwoord. Dan heb je een....5.6 zei ze en zette het neer. Gelukkig voor jou, heb ik naar boven afgerond. zei ze en ze pakte de volgende toets.

[esmé]

Eerste tot en met zesde uur les, inhaaluur begeleiden, huiswerkklas begeleiden, proefwerken nakijken, naar huis rijden, onderweg even chinees halen - waarom moet Greg in 's hemelsnaam weer een vergadering hebben? - thuis zitten, wéér proefwerken nakijken.

Geïrriteerd begon ze de eerste punten van haar lijst te krassen, wetend dat ze er nog veel had te gaan. De schooldag was dan wel voorbij, ze had nog een stapel papierwerk om af te handelen en het wiskunde-project dat ze de vijfde klas gegeven had, werkte niet bepaald in haar voordeel. Eigenlijk had ze gehoopt de opstandige leerlingen wat te doen te geven, maar de klas was akelig rustig geweest en ze had zich, hoewel ze het niet bekennen zou, doodverveeld.

Met een zucht propte ze het kladblok in haar tas, trok er een pakje sigaretten en enkele proefwerken uit, en duwde met haar schouder de deur van de lerarenkamer open. Het was vrij rustig - wat te verwachten was, met al die vergaderingen - en de stilte irriteerde haar een beetje. Na een blik door de ruimte geworpen te hebben, besloot ze dat John afwezig was - en er dus niemand interessant genoeg was om mee te praten - en liep ze naar buiten, waar ze vervolgens de proefwerken op een tafel liet vallen en er zelf naast ging zitten, op één van de goedkope plastic stoeltjes. In ieder geval staat de asbak er al, bedacht ze opgelucht.

[lizzie]

Thersa ging fijn door met strepen en kwam er gelukkig achter dat niet iedereen de toets zo slecht had gemaakt. Ze had de toetsen net allemaal nagekeken toen Tara de lerarenkamer kwam binnenlopen. Ze liep naar de computer in de hoek, nog steeds met i-pod op en voerde daar de cijfers in. Toen keek ze vanuit haar ooghoek naar Tara. de lerares was er nog niet zo lang en Theresa had dus nog niet de kans gehad om een praatje met haar te maken. Ze had al wel opgemerkt dat de lerares ontzettend veel rookte en dat John zich behoorlijk vreemd gedroeg in haar buurt. Ze had dit eerder doorgehad dan wie dan ook. Tenslotte was ze hier ook het langst van allemaal. Zelfs de directuer was hier korter.

Ze drukte op een paar knoppen en de cijfers werden opgeslagen in het systeem. Ze propte de toetsen in haar tas met peace-tekens en arabisch schrift. Ze gooide de tas op de bank en liep naar Tara toe. Hallo! Ik weet niet of ik me al heb voorgesteld, maar ik ben Theresa Moelakhbar-Jacobsen. Of moeder Theresa zoals veel leerlingen me noemen. Jij bent Tara toch? zei ze aardig tegen Tara.

[esmé]

Als Tara eerlijk was, was Theresa nou niet bepaald een leraar die haar opgevallen was, toen ze door de lerarenkamer liep. Ze was in haar ogen oud - misschien wel té oud - en daarmee vielen geen fatsoenlijke gesprekken te beginnen. Het zou gezellig beginnen, maar de meesten bogen dan toch af naar het onderwerp roken. Waarom rookte ze? Hoelang al? Waarom zo veel? Ze was toch veel te jong, het verpestte zoveel! Het irriteerde Tara mateloos, vooral omdat het haar niets kon schelen. Dan verpestte ze haar lichaam en leven maar met sigaretten - ze kon niet zonder de smerige rook in te ademen, hoe ze het ook probeerde. Ja, ze was verschrikkelijk verslaafd, en dat gaf ze gerust toe.

'Moeder Theresa, dus? Dan zullen ze ongetwijfeld ... ontzag voor je hebben,' zei Tara, zonder echt naar Theresa op te kijken. De moeite om de vrouw, die zeker dertig jaar ouder was, 'u' te noemen nam ze niet. Ongeduldig frutselde ze aan het doosje van de sigaretten en viste er één uit, om deze vervolgens met een vlotte beweging tussen haar lippen te klemmen en hem aan te steken. Ze dacht er nauwelijks bij na dat ze verschrikkelijk onbeleefd over zou komen - het kon haar eigenlijk niets schelen.

'Yup, ik ben Tara, zoals je al begreep,' vervolgde ze vervolgens, nog steeds zonder op te kijken.

[lizzie]

Theresa keek hoe Tara een sigaret aan stak. Zij had zelf nooit gerookt, maar haar man rookte als een ketter. Hij rookte vroeger wel een heel pakje per dag, maar omdat het zo duur was geworden, was hij gaan minderen. Roken was vrij gewoon in haar jeugd, maar ze had nooit zo veel geld gehad dat ze het ging uitgeven aan iets dat niet van levensbelang was. Toen ze in Turkije was bij haar man Mashoed had ze vaak geneog een sigaret aangeboden gekregen, maar toen begonnen de mensen er al achter te komen dat roken erg slecht voor je is, dus had Theresa voor zichzelf maar besloten nooit te gaan roken. Dit bleek later een erg wijs besluit te zijn. Van haar man's rook had ze ook nooit last, want die had zich aangeleerd buiten te roken vanwege de kinderen en kleinkinderen.

Theresa wist neit of ze Tara's opmerking sarcastisch moest opvatten of niet. Ik heb gemerkt dat wanneer leerlingen je echt gaan waarderen, ze je een bijnaam gaan geven. Let er maar eens op. Slechte leraren hebben gewoon helemaal geen bijnamen, behalve iets als 'de lul' ofzo. legde ze uit. Maar misschien komt het ook wel gewoon omdat mijn bijnaam zo voor de hand ligt. zei ze. Ze wilde nooit zeggen van zichzelf dat leerlingen haar een goede lerares vonden. Dat vond ze zo narcistisch klinken. Ik hoorde trouwens iemand jou ookal een bijnaam geven. Hij zei iets van:'Miss T for me'' of iets in die richting. Mijn oren zijn niet helemaal goed meer na de parachutesprong van in de vakantie.zei ze, ook deels om Tara zich wat gewardeerd te laten voelen. Ze had iemand het wel echt horen zeggen, maar ze wist niet zeker of het over haar ging. Nou, als je ooit nog iets wil weten van iets in deze school, mag je het altijd vragen. bood Theresa aan en ze stond op en liep naar de waterkoeler.

[esmé]

'Slechte leraren hebben júist de bijnamen,' zei Tara, deels grijnzend. Ze nam een vlotte trek van haar sigaret en bedacht zich de bijnamen van leraren die ze tot nu toe gehoord had, uit leerlingen van haar mentorklas. Bovendien kende ze er nog een aantal uit háár schooltijd, die eigenlijk nog niets eens zo lang terug was.
'In de... vierde klas, geloof ik. We hadden een leraar wiskunde, die was echt een ramp; regelmatig de klas uitgepest. "Keerl wekloip" werd 'ie altijd genoemd. Een vreemd soort, zelfbedacht dialect dat 'kerel wegloop' btekende. 't Sloeg eigenlijk nergens op.'
Ze grinnikte even bij de gedachte, viste - zonder te kijken - een rode fijnschrijver uit het versleten etuitje en keek verveeld naar de proefwerken. Het liefst gaf ze gewoon iedereen een zesje, het hele jaar door, zodat ze in ieder geval met wiskunde over konden. Helaas wist ze dat het onmogelijk was, en dat ze gedoemd was om alles stuk voor stuk te controleren.

'Jee, ik heb al meerdere bijnamen gerkegen, geloof me. Niet allemaal even positief, eigenlijk. 'Juf schoorsteen' hoor ik wel vaker. Ach, 't is mijn eigen scchuld.'
Onverschillig trok Tara haar schouders op en nam een nieuwe trek, om het deze keer in een wolkje uit te blazen.