It's taking my attention away » with James

[,,Jéss »]

[esmé]

[,,Jéss »]

[/b] Zei hij terwijl hij zijn keel schraapte. Hij probeerde zichzelf te verbeteren. Hij klapte nogal dicht bij meisjes, en begon spontaan te stotteren. "Kan je je kluisje vinden?" Vroeg hij haar. Zonder ook maar een woord te stotteren. Hij zuchtte opgelucht. Eindelijk een zin normaal uitgesproken. Zijn gezicht werd wel rood, maar daar was hij nu aan gewend. Het maakte hem dan ook niet meer uit of zijn gezicht rood werd.
Hij keek haar dan ook maar afwachtend aan. Eigenlijk hopend of ze hem wel zag staan. Letterlijk en figuurlijk...
De meeste pesten hem, deden of hij ontzichtbaar was, en dat hij niks was. Zijn tas lag nog steeds om zijn enkels, en zijn boek had hij onde zijn arm gestopt. Nog steeds kijken naar het meisje met het krullend - zwarte haar.[/ul]

[esmé]

[/b] stamelde ze, in haar belabberde Nederlands met een zwaar Georgisch accent, waarvan nauwelijks iets begrijpbaar was. Ze haatte het om te praten, maar de jongen klonk niet erg zelfverzekerd terwijl hij sprak - negeren zou bruud zijn. 'Ehm. Ik -' Moeizaam probeerde ze het zinnetje te herrineren, om uit te leggen dat ze geen Nederlands sprak. Melana had het haar zo vaak verteld, ze had het zo vaak gezegd, maar zodra ze het nodig had vergat ze het. Het enige wat ze op dit moment wist, was 'ik'. En met een 'ik' die meer als 'oik' klonk, zou ze niet duidelijk kunnen maken wat ze werkelijk bedoelde.

Gefrustreerd beet ze op haar lip. Ze haatte momenten als dit, waarop ze het niet kon maken om te zwijgen, maar waarbij ze ook niet kon spreken. Ze voelde zich als een muis in de val, en dat werkte niet positief voor haar zelfvertrouwen. Ik- ik - niet? Ik niet spreek? Ze zuchtte even geïrriteerd, schudde haar hoofd en staarde naar de grond, om James' blik te ontwijken. Eigenlijk had ze ook vooruit kunnen kijken; de klasgenoot was minstens een kop groter dan zij. Klasgenoot? Langzaam besefte ze dat hij wel moest weten dat ze geen Nederlands sprak - tenslotte had hun mentor het verteld, nadat ze Cleo voorgesteld had aan de klas. Tenminste - daar was ze van overtuigd. In werkelijkheid was het enige wat ze van de mentor begrepen had, was haar naam.

[/ul]

[,,Jéss »]

James keek haar afwachtend aan. Misschien was ze ook wel bang om met mensen te praten? Omdat ze gepest werd. Toen er iets uitkwam moest hij goed luisteren. Het leek er meer uit te komen met een accent dan dat het Nederlands was. Nu pas begon hij haar te herkennen. Ja, ze zat bij hem in de klas. Maar hij zat altijd zo verstopt achterin, dat hij én niet oplette, én niet veel kon zien. Hij beet nu op zijn lip. Hij probeerde erachter te komen wat ze probeerde te zeggen. En ook wat voor taal het was. Want het was niet echt iets uit het westen, meer uit het oosten.
Toen er toch maar niks uitkwam opende hij ze mond maar weer. "I-i-i-k ben, James" Zei hij, stotterend. Maar het was oke. Hij had diep adem gehaald en had iets anders verzonnen om te zeggen. "Jíj..." Eigenlijk was het zinloos om verder te praten tegen iemand die er toch niks van begreep. Zijn enigste hoop waren zijn weinig russische woorden die hij kon. Meer niet.

[esmé]

[/i] In gedachten herhaalde ze James' woorden, zich afvragend wat het zou betekenen. Ze wist wat 'ik' was - 'ben' had ze wel eens gehoord, maar 'james' was een woord dat ze niet kende. Terwijl ze hopeloos probeerde te bedenken wat hij ermee bedoelde, beet ze opnieuw op haar lip en keek James twijfelend aan, hoewel hij minstens dertig centimeter groter was dan zij. Hulpeloos ademde ze diep in. James kón natuurlijk gewoon een naam zijn - hier hadden ze totaal andere namen als in Georgië. Maar voor hetzelfde geld was het iets heel ernstigs, dat in Georgië toevallig af en toe als naam werd gebruikt.

'James?' probeerde ze zijn uitspraak te immiteren, hoewel het meer als 'djzeemz' klonk. Haar accent was Georgisch, zelfs zó Georgisch dat er niet veel van te maken was, maar de naam kwam er nog redelijk uit. Ze zuchtte opgelucht, haalde weer diep adem, en probeerde uit te bedenken hoe ze kon vragen of het zijn naam was. De mentor had hara voorgesteld aan de klas, en daarbij had ze een aantal woorden gebruikt, die Cleo misschien nog van pas kwamen.
'James - naam?' stamelde ze uiteindelijk, ditmaal iets verstaanbaarder - 'naam' had ze zelfs bijna zonder accent uitgesproken.
[/ul]

[,,Jéss »]

[/b] Meer zei hij niet. Ze verstond het half. "Jouw naam.." Hij keek nu even de andere kant op. Hij vond het wel kalmerend dat ze niet veel zei, en dat ze hem al niet aan het pesten was. Dat vond hij fijn.[/ul]

[esmé]

[/b] mompelde ze, na een tijdje gezwegen te hebben. 'Ik ben - Cleo.' Hé, zo moeilijk was het niet, besefte ze tevreden. Cleo glimlachte even twijfelend, hoewel ze geen idee had of hij haar woorden zou kunnen verstaan - haar accent zou het hem in ieder geval flink moeilijk maken. Een tikkeltje nerveus keek ze omhoog, iets meer richting James' gezicht. Oogcontact zou ze niet maken - ergens had ze het idee dat hij hetzelfd deed.

[/ul]

[,,Jéss »]

[/b] zei hij tegen haar als bevestiging. ze zal het wel niet begrijpen, maar dat maakte niet echt uit. Hij deed weer een stapje naar achter. Hijwou weglopen. Want hij wist niet bepaald wat hij moest doen.[/ul]

[esmé]

Uit zijn houding en bewegingen begreep Cleo dat hij zich niet gemakkelijk voelde in haar buurt - wat ze ergens wel kon begrijpen. Ze wist dat het moeilijk was om haar iets duidelijk te maken, en een gesprek zou onmogelijk zijn. Bovendien leek James haar toch een vrij onzeker type - vooral door het gestotter in zijn woorden in het begin van hun gesprek. Even zuchtte ze.

Waarom ging hij niet gewoon weg? Ergens mocht ze hem wel, maar in een gesprek had ze geen zin en om hier nou een tijd te staan zwijgen, was ook niet haar eerste optie.
[srry, inspiloos.]