Whó's your man? -- [John & OPEN]

[Alinée]

[/b] Het meisje wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken. John kon er niets aan doen, maar dit vond hij nu echt uiterst amusant. Af en toe moest dat gewoon even, een zielig leerlingetje pesten. Zijn bulderende lach vulde de ruimte.

[/ul]

[esmé]

[/i] was het eerste wat in haar op kwam. Niet omdat het niemand anders kon zijn, maar meer omdat ze vaak als eerste aan John dacht - misschien iets te vaak.

Vlak voordat de deur weer dichtviel drukte ze haar schouder er tegenaan en duwde hem verder open, tegelijkertijd de oordopjes uit haar oren trekkend. De eerste die ze opmerkte was John - en hij was tevens de enige. Het verbaasde haar dat de lerarenkamer leeg was, maar gelijk was het normaal - het laatste lesuur waren er veel leraren vrij. Geïrriteerd bedacht ze dat ze nog een probleemgeval moest bespreken met een aantal leerlingen. Alsof zíj ze werkelijk kon helpen, Miss. Big Problem in ware persoon. Op de een of andere manier leken leerlingen haar toch nog te vertrouwen. Ze moesten eens van háár middelbare schooltijd weten; de grootste vrouwelijke pestkop die haar oude school gekend had.

'`Ey, John,' begroette ze hem, maar aanstalten om naar hem toe te lopen maakte ze niet. In plaats van dat liep ze richting de enorme, glazen terrasdeuren en opende deze. De warme lucht stroomde direct de lerarenkamer binnen, maar dat was niet de reden waarom ze ze geopend had. Zuchtend viste ze een kartonnen pakje uit haar zak en boog iets achterover, zodat ze John net vanuit haar ooghoeken kon zien. 'Ik-' zei ze grijnzend, 'ben buiten!' Ongeduldig boog ze terug, viste een sigaret uit het pakje en klemde deze tussen haar lippen. Met een simpele beweging trok ze ook een bloedrode aansteker uit haar zak en stak de sigaret aan, om haar verlangen naar haar grootste verslaving te voldoen. Haar op één naar grootste verslaving, eigenlijk - naar John kijken ging vrijwel altijd voor. Oh Tara, kappen! Geïrriteerd zuchtte ze.

Na bijna tien jaar was het een reflex geworden - de sigaret naar haar mond brengen, de rook inademen, en via haar mond of neus de grijze lucht weer uitademen. Waren de sigaretten steviger geweest, dan hadden de afdrukken tussen haar wijs- en middelvinger gestaan. Tara likte haar lippen even, die iets te droog waren naar haar zin, en nam nog een trek van haar sigaret. Pas toen besefte ze dat iets dergelijks als een asbak ook handig was - ze had het al meerdere keren te horen gekregen van de conciërge, die 'de troep altijd op moesten ruimen'. Tara begreep alleen niet wat een klein beetje as voor troep was.
[/ul][/size]

[Alinée]

[/b]
Hij keek haar na toen ze weer verdween door de glazen deuren en vervloekte de uitvinder van de sigaret. Het was diens schuld dat de mooie Tara nu verpest zou worden door die vieze rook. En daar moest John een stokje voor steken. Hij stond op, gleed bijna uit over de gevallen tijdschriften, hervond zijn evenwicht en keek voor de zekerheid even of Tara het niet gezien had - dan was hij het liefst in de grond weggezakt. John trok een gezicht alsof er niets aan de hand was en liep Tara achterna naar buiten. Hij ging naast haar staan en keek even recht voor zich uit. Een sliert rook drong zijn neusgaten binnen, en - hij kon er niets aan doen, al vervloekte hij ook zichzelf erom - hij moest hoesten door de doordringende rook. Zodra hij weer een beetje bijgekomen had, keek hij Tara grijnzend aan en zei schaapachtig: 'Het gaat wel hoor.' Zonder erbij na te denken bracht hij zijn hand naar haar mond, pakte de sigaret vast en trok hem bij haar mond en vingers vandaan. Hij gooide het op de grond en trapte het uit. Pas toen besefte hij echt wat hij gedaan had en hij wenste vurig dat het niet te zien was hoe zeer hij zich schaamde. Hij hield echter het masker van relaxte gymleraar op en zei: 'Sigaretten zijn slecht voor je.' Alsof ze dat zelf niet wist. Verdomme. Wat deed hij toch weer idioot.
[/ul]

[esmé]

[/b] kraste ze, met een stem die kouder klonk dan normaal. Het kostte haar moeite om er geen emotie in te leggen. Háár sigaret - zelfs JOhn had het recht niet om hem te doven. Geïrriteerd ademde ze door haar neus uit, schudde haar hoofd en pakte het kartonnen pakje sigaretten opnieuw uit haar zak, weigerend het op te geven. Een nieuwe sigaret was in enkele seconden tussen haar lippen geklemd, het pakje opnieuw in haar zak, en een aansteker in haar hand. Ongeduldig knipte ze het vlammetje aan, bracht het naar de sigaret en wachtte tot het uiteinde begon te gloeien. Asl een reflex bevond de aansteker zich weer in haar zak.

'Als je hier wél af bleef? Ze zijn niet erg goedkoop, weetje,' sprak ze John toe, hoewel ze betwijfelde dat het hem zou stoppen. Met acties als deze deed hij haar aan haar vader denken - en dat stond haar neit aan. na een korte rol met haar ogen blies ze een pluk haar uit haar gezicht, samen met een wolk rook, en klopte de verbrande as van haar sigaret, in één van de asbakken op de buitentafels.
[/ul]

[Alinée]

[/b] zei hij op een stoere toon, al was hij vanbinnen een stuk minder zeker van zichzelf. Hij had geen idee hoe Tara erop zou reageren.

Toch weerhield dit hem er niet van zijn actie van zonet te herhalen. Hij reikte weer naar de sigaret en pakte deze zachtjes vast, maar toch stevig. 'Niet doen,' fluisterde hij - waarom fluisterde hij eigenlijk? Hij wist het zelf niet eens. Hij trok de sigaret weer uit Tara's vingers en doofde hem dit keer in de asbak waar Tara zonet nog de as in getikt had. 'Doe het anders voor mij,' zei hij, en wist er nog net op tijd aan toe te voegen: 'Zodat ik hier niet helemaal stik.' Als hij het alleen bij die eerste opmerking hield, zou ze hem vast een klap verkocht hebben, dacht hij. Ze heeft een vriend - een vriend, een vriend... Ze is niet vrijgezel... bleef John in zichzelf herhalen. Toch kon hij het niet laten om naar Tara's gezicht te kijken, nieuwsgierig naar haar reactie.
[/ul]

[esmé]

[/b] bracht Tara uit, op een sarcastische toon, en met haar stem ontsnapte er ook een wolkje grijze rook uit haar mond. Natuurlijk was het voor John makkelijk om te zeggen - hij had een hekel aan alles wat ongezond was, in haar ogen, en zou zelfs zijn vijanden nog weerhouden van het roken. Een tikkeltje geïrriteerd trok ze één van haar dunne, koperrode wenkbrauwen op en keek haar collega aan, met een blik die méér zei dan de meeste woorden die op één dag door Tara uitgesproken werden.

Op het moment dat John opnieuw een sigaret tussen haar vingers vandaan haalde, zuchtte ze even geïrriteerd. "Jóhn!" kraste ze, iets minder vriendelijk als daarvoor. Haar ogen volgden de beweging van Johns hand, tot het moment dat hij de sigaret doofde. Ze fronste even, haalde diep adem en richtte haar blik terug op de man, door wie ze nu voor een dillema stond. Ze hield van hem, maar door acties als deze was er niemand die ze méér haatte dan hem.

"Ik ga naar búiten, zodat ánderen er géén last van hebben. Want búiten wááit de rook wég.' Ze schudde haar hoofd even om zichzelf rustig te houden, wendde haar gezicht af en schudde even met haar hoofd.
[/ul]

[Alinée]

[/b] mompelde hij daarom een beetje opgelaten. Een gevat antwoord was niets voor John, die kon hij toch nooit bedenken. Hij voelde zich ineens heel erg dom en draaide zich weer half om richting de lerarenkamer.
'Ik ga weer naar binnen, hoor,' zei hij. Hij voegde meteen daad bij woord en stapte de lerarenkamer weer binnen. Hij keek even om naar Tara en vroeg zich af wat haar reactie zou zijn. Eigenlijk hoopte hij dat ze hem achterna zou komen om te zeggen dat hij volkomen gelijk had en zo vanaf nu haar leven zou beteren door geen sigaret meer aan te raken. Maar dat zou ze natuurlijk nooit doen. John liep lichtelijk verslagen richting de waterkoeler. Hij pakte een plastic bekertje en onderschatte voor de zoveelste keer zijn eigen krachten. Hij gooide het compleet verkreukelde plastic bekertje meteen in de prullenbak die ernaast stond en nam niet eens de moeite om een nieuw bekertje te pakken. Hij liep weer naar de bank toe waar hij eerder ook op gezeten had en plofte neer, waarna hij zich afvroeg wat hij hier eigenlijk nog deed. Hij kon net zo goed naar huis gaan.
[/ul]